2017 'YE GİRERKEN...


    Uzun zaman araliklariyla yazabildigim blogumu özlüyorum ama firsat bulamiyorum. Hani klasik 24 saat yetmiyor sözü gerçekmiş diyorum artik..
   Yaz tatilinde sehir değişikliği ile bambaşka bir kosturmacanin içinde buldum kendimi.. Evin her yükünü tasimak boynumun borcu iki evladim icin.. Kerem okuluna arkadaslarina alisti..Cok sevdigi futbol ile hasir nesir haftasonlari antremanlariyla.. Eylül üm bal kizim icin iyi bir kurum bulma cabam sıkıntili bir süreçti ama simdilik iyiyiz.. 28 aylik ve artik yürümeye başladı cok aktif olmasa da çok şükür bu günümüze.. Ozel bir dil terapistiyle görüştüm yeni yil ile birlikte bir dil gelisimi sürecine girecegiz insallah..
     İstiyorum ki elimden gelen herşeyi yapayim ki takdiri Yuce Rabbime birakabileyim...
     Herkese kalbindeki tüm güzel dileklerine kavusacagi harika bir yil diliyorum..

BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ DÜNYA!!

    Ne hizli gecti yillar...zaman ne cok sey aldi verdi ömrüme...ben yetisemiyorum kendime..

     Oglum ve kizimla ne yollar yürüdük kisaca bahsetmek istedim biraz icimi dökmek istegiyle...

      Kizimin babasi ben hamileyken baslayan hastane seruvenine ne yazik ki 3 kasim da yenik düştü... Eylül babasini taniyamadan kaybetti...Kabullenmek aciydi ama mecburiydi...oglum kendi babasiyla ayriligimizdan sonra bir de kardesinin babasindan da ayriligi yasadi..atlatmasi zor oldu duygusal cocuklar nasip etmiş mevlam bana...

      Hayat devam etmek zorundaydi ve biz yasayabilmeyi cocuklarimla birlikte ogrenme cabasindayiz iste.. Eylül özel egitimde güzel gelismelerle yola devam ediyor..nerdeyse 20 aylik oldu henüz yuruyemiyor ama basaricak tabi ki biraz daha zaman ve gayret lazim...algisi ilgisi yüksek gorerek öğrenen bir cocuk elhamdulillah...

       İstanbul maceramiz bu yaz okul tatiliyle sona erecek çünkü adaya geri dönüş yapacagiz...burda hayat külfetli ve zor...tek üzüntüm Eylülü n egitim kurumundan ayrilmak çünkü harika ogretmenleri var ve onlar kadar samimi ve birikimli yeni ogretmenler bulabilir miyiz bilmiyorum kaygiliyim ama insallah korkularimdan kurtarir rabbim...

       Ara ara hayata mola vermek icin kendimle başbaşa kalabildigimde yine buralara icimi dökmeye gelsem iyi olucak...aslında yazmak terapi, zaman ayirmak gerek...

       Cuma saatlerinde kalbinizden gecen tüm guzel ve hayirli dualarin kabul olmasini dilerim...biryerlerde bizi de dualarina katan dostlar olmasi temennisiyle...Sevgiler herkese...

                 YİNE YENİDEN BURALARDAYIZZ...

  Çok zaman oldu buralardan gideli..daha doğrusu yazmayı bırakalı..çünkü izlediğim blogları okumaya devam ettim yazmasam da...

  Gelelim bizee ..yaşadığımız şehir değişti 2013 aralıktan beri İstanbul dayız artık.yeniden evlendim ve süpriz bir bebek girdi hayatımıza..ama yaşım yadsınamaz halde olmasına rağmen o minik kalbe kıyamadım..dr. um bana yapılan testte yüksek riskte down sendromu dediğinde ondan vazgeçmeyi hiç düşünmedim..ama biryanım da bunun sadece bir olasılık olduğunu telkin ediyordu içime..hani hep biliriz duyarız bazı şeyleri de hiç başımıza gelebileceğini kendimize konduramayız ya biraz öyleydi bendeki hislerde tabi :)..nihayet  ilk karşılaşmamız doğar doğmaz oldu kızımla ve o an ben artık down sendromlu bir meleğin annesi olduğumu gördüm..ilk 2 gün korkulu endişeli bir ruh halindeydim..neler bekliyordu nasıl bir yol izlemeliydim karışmıştı aklım..sonra panik halimi üzerimden atıp birlikte hayatımıza önce meleğimi kabullenmekle başladım..araştırdım araştırdım..öğrendikçe korkularım azaldı..ancak 4 günlükken başlayan sarılık maceramız 53 gün sürdü ve stersi beni zorladı biraz..doğuştan tiroid sorunumuz olduğunu öğrendik ve ilaç kullanarak tedavi olacağını da öğrendik ..şükür ki kalp gibi ciddi bir sorunumuz yok..şimdi 7 aylık olduk ve artık özel eğitim merkezinde fizyoterapiye başladık..( down sendromlu çocuklar doğuştan hipotone yani kas gevşekliği yaşıyorlar..bu yüzden  normale yakın zamanlarda gelişimlerine yardımcı olması için fizyoterapi görüyorlar..)şimdi kucağımda sizlere yeniden hikayemizin ilk gününü birlikte yazıyoruz :D

  minnak kızım ve abi olan oğlumla şimdilik iyi akşamlar diyoruz...

geçer miii....

hayatımın en zor günlerinden birkaçını yaşıyorum bu aralar..en son bu kadar çok annem öldüğünde ağladım günlerce..durduramazdım gözyaşlarım kendiliğinden inerdi..
şimdi yine aynı moddayım bu sefer biraz farklı ölen yok ama bir yol ayrımı var...
yürütmek için kendimle uzun süre mücadele verdiğim bir evliliğim vardı ama artık anladım ki benn yanlış seçim yapmışım gerçekten ama kendime çok kızıyorum şimdi hem eşimi hem kendimi onarılmaz üzüntülere mecbur bıraktım...üstelik bir oğlumuz var ve onun çok yara almadan çıkmasını istiyorum bu badireden..bikaç gün sonra bitecek bu evlilik ama sonrasında nasıl bir hayat olacak neler bekliyor bizi çok ta net değil..
biraz korkuyorum biraz güçlüyüm biraz hüzünlüyüm biraz umutluyum....bu liste böyle uzamakta tabi..
evlilik kararıda ilk benim di ayrılık kararı da ilk benim..yani günahı da sevabı da benim bu işin ama çok ağır bir vebal sanırım ki zorlanıyorum, kendimle cebelleşiyorum bazen sakinleşip herşey yoluna girecek diye teselli ediyorum kendimi bazen acının dibine vuruyorum.
biter mi bu sancılı zamanlar hayat normale döner mi???noolur herşey bizim için  güzel olsunn..kararım pişmanlık sebebim olmasınn inşallah. ..(dualarınızı eksik etmeyin bizden olur mu..

ankara dönüşü!!

yine 1 ay olmuş bloğuma yazmayalı :( ama zaten yaklaşık 3 haftadır ankara daydık kerem ve ben..gittiğimiz gün ben hasta oldum antibiyotik falan kullanmak zorunda kaldım ama herşeye rağmen eğlenceli dolu dolu günler yaşadık...teyzem, yeni eşi ve kuzenlerim harika günler geçirmemizi sağladılar onlara teşekkür ediyoruumm..teyzemin evi bahçeli triplex bir ev ve öyle sakin huzurlu biyerde ki insan dışarı çıkmadan bile canı sıkılmadan güzel vakitler geçirir orda :)) ayrıca teyzemin eşi levent abi harika bir evsahibiydi ona ayrıca teşekkür ediyorum :))
kerem çok mutlu oldu kuzenimin kızıyla site içinde rahatça oynadılar eğlendiler..ilk kez  yanında ben olmadan gezmeye gitti oğlum sinema keyfi yaptı :)
 teyzemle alışverişlere çıktım ve çook zor beğenen karar veren ben birkaç parça şeyi alana kadar günlerce gezdim :(

ve tabi günler hızla geçti...şimdi evdeyim ama daha ne kendimi ne evi toparlamış değilim 1 haftaya adapte olurum anca..
serin ankara dan sıcak ada ya dönmüş ben herkesee güzel günler diliyoruumm...

bu aralar bizden kısa  kısa..

1 ayı aşmış yazmayalı..ama pc de oluşan tuhaf bir durumdan dolayı kumanda panelime dahi ulaşamadım..:(( bu aralar neler yaptık bizz çok farklı bi durum olmadı ama kısa kısa geçelim..

her zamanki gibi ayda en az bir kez gittiğimiz dr.teyzemize yine gittik keremciğim sağolsun..yine antibiyotikten kurtulamadık :(

ne yaz ne bahar tuhaf bir mevsimi bizde yaşadık halada yaşıyoruz her yerde olduğu gibi..dolayısıyla mikroplarla haşıreşir haller bitmiyooor tükenmiyorrr...

okulların açılma heyecanı daha dün gibiyken okul dönemi bitti kerem de yıl sonu gösterisini yaptı seyrettik heyecanlandık duygulandık mutlu olduuk..

cuma günü karnemizi bekliyoruz ..daha sonra yolculuk var nasipse..bekle bizi ankaraaaa...

bool yağmurlu şimşekli gökgürültülü bir hafta geçirdiğimiz haziran ayında bizden ufak tefek haberler böylee..

herkese güneşli sıcacık mutlu tatilleer...

yarın anneler günü ama...

5 yıldır anne demiyorum..dilim bu kelimeyi ve sahibini özledii :((

her yıl anneme anneler günü hediyesi almak için yaşadığım heyecanı hatırladım şimdi..ona ihtiyacı olan birşeyi alıp hediye ettiğimde gözlerindeki ışıltıyı yüzündeki o güzel tebessümü hatırladım..buruldum ürperdim ve o anne suretinde hayatımdan geçmiş meleğimi düşündüm...SENİ SEVİYORUM ANNEEE..
bizi duyduğunu hissettiğni hatta zaman zaman bulunduğumuz yerlere geldiğini düşünüyorum hissediyorum annemin..şimdi bende bir anneyim ama onun kadar sabırlı sevecen hoşgörülü bir anne değilim :((
oğlumun ilk 1,5 yılını paylaşmış olsa da annem oğluma insan sevgisini daha doğrusu SEVMEYİ öyle güzel aşıladı öğretti ki bunun için bile ömrümce minnettarım meleğime...
TÜM ANNELERİN ANNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN...SEVGİYLEE....