BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ DÜNYA!!

    Ne hizli gecti yillar...zaman ne cok sey aldi verdi ömrüme...ben yetisemiyorum kendime..

     Oglum ve kizimla ne yollar yürüdük kisaca bahsetmek istedim biraz icimi dökmek istegiyle...

      Kizimin babasi ben hamileyken baslayan hastane seruvenine ne yazik ki 3 kasim da yenik düştü... Eylül babasini taniyamadan kaybetti...Kabullenmek aciydi ama mecburiydi...oglum kendi babasiyla ayriligimizdan sonra bir de kardesinin babasindan da ayriligi yasadi..atlatmasi zor oldu duygusal cocuklar nasip etmiş mevlam bana...

      Hayat devam etmek zorundaydi ve biz yasayabilmeyi cocuklarimla birlikte ogrenme cabasindayiz iste.. Eylül özel egitimde güzel gelismelerle yola devam ediyor..nerdeyse 20 aylik oldu henüz yuruyemiyor ama basaricak tabi ki biraz daha zaman ve gayret lazim...algisi ilgisi yüksek gorerek öğrenen bir cocuk elhamdulillah...

       İstanbul maceramiz bu yaz okul tatiliyle sona erecek çünkü adaya geri dönüş yapacagiz...burda hayat külfetli ve zor...tek üzüntüm Eylülü n egitim kurumundan ayrilmak çünkü harika ogretmenleri var ve onlar kadar samimi ve birikimli yeni ogretmenler bulabilir miyiz bilmiyorum kaygiliyim ama insallah korkularimdan kurtarir rabbim...

       Ara ara hayata mola vermek icin kendimle başbaşa kalabildigimde yine buralara icimi dökmeye gelsem iyi olucak...aslında yazmak terapi, zaman ayirmak gerek...

       Cuma saatlerinde kalbinizden gecen tüm guzel ve hayirli dualarin kabul olmasini dilerim...biryerlerde bizi de dualarina katan dostlar olmasi temennisiyle...Sevgiler herkese...